Dedicata a Poldo

Adès vurumä cüntav
la storia d’un cän brav
al can dla scöla, di fiö e däl païs
co tüt l’era verament amïs.

Al viveva in tlä piasätä
al drumeva in tlä sö casätä
cl’era la cucia in täl curtìl däl dutur
e äg devan dä mangià tut iur.

Pö ghera Scarion
ch’äl gheva una vera pasion
par Poldu, so prim amïs
e änca ad tüt al païs.

Tüt i dì al l’ändeva a salütà
e co lü äs farmeva a parlà
äl lä trateva me un cristïan
perché Poldu l’erä brav me äl pän.

Äd dumincä o tüt i dì
säl vedeva un quäi d’un ä gnì
fena in cesä äl lä cumpagneva
e tüta la mäsa al sintevä.

Quänd äs festegevä la batalia
e tüt iändevän ä lä Bel’Italia
äs mäteva äncä lü drerä la gent
äncä se dlä batalia a ghintäräseva gnent.

E Poldu äl girevä, äl girevä
e fenä ä Castegiu äl rivevä
päsändä däl burg e dlà cuntrà
ma pär sena äl turnevä sempär acà.

A Castegiu l’ändeva da Vitorio al mäslè
che pär levasäl d’in ti pè
äd carän äg ni deva un tucät
ma äl müs al glevä sempär nät.

Custä ad Poldu l’è la vera storia
e tüt äl glän in tlä memoria
e quänd l’è riva la sö ültima ura
rent a Copa l’ha truà la sö dimurä.